Rozdział 4. Kwiaty

44. Kto przezwycięży ziemię, światy cierpienia i sferę ludzi i bogów? Kto doskonale urzeczywistni tę jasno wytłumaczoną ścieżkę mądrości, tak jak mistrz układania kwiatów doskonali swe kwietne kompozycje?

45. Ten, kto wytęża się na ścieżce, przezwycięży tę ziemię, te światy cierpienia i tę sferę ludzi i bogów. Ten, kto wytęża się na ścieżce mądrości, doprowadzi ją do doskonałości, tak jak mistrz układania kwiatów doskonali swe kwietne kompozycje.

46. Widząc, iż to ciało jest niczym piana na grzbiecie fali, przeniknąwszy jego złudną naturę i wyrwawszy zakończone kwiatami (żądz zmysłowych) strzały Mary, idź tam, gdzie cię już nie dojrzy Król Śmierci!

47. Tak jak potężna powódź porywa uśpioną wioskę, tak śmierć zabiera człowieka o rozbieganym umyśle, który jedynie zrywa kwiaty (rozkoszy).

48. Wielki Niszczyciel zapanowuje nad człowiekiem o rozbieganym umyśle, zrywającym jedynie kwiaty (rozkoszy), nienasyconym w zmysłowych żądzach.

49. Tak jak pszczoła zbiera miód z kwiatu, nie niszcząc ani jego barwy, ani zapachu, tak mędrzec obchodzi wioskę prosząc o ofiary.

50. Niech nikt nie wynajduje błędów u innych; niech nie wypatruje zaniedbań i złych postępków u innych. Niech widzi swe własne czyny — co zrobił a czego nie uczynił.

51. Niczym piękny kwiat, pełen barw, lecz pozbawiony zapachu — tak bezowocne są piękne słowa kogoś, kto nie postępuje zgodnie z nimi.

52. Niczym piękny kwiat, pełen barw i zapachu — tak owocne są piękne słowa kogoś, kto zgodnie z nimi postępuje.

53. Tak jak z wielkiej sterty kwiatów można zrobić wiele girland, tak też ten, kto urodził się śmiertelnym, winien dokonać wielu dobrych czynów.

54. Pod wiatr nie popłynie słodki zapach kwiatów, aromat drzewa sandałowego, tagary czy jaśminu. Lecz aromat tego, co cnotliwe, popłynie nawet pod wiatr. Człowiek cnotliwy prawdziwie nasyca wszystkie kierunki aromatem swej prawości.

55. Z wszystkich wonnych zapachów — sandału, tagary, błękitnego lotosu i jaśminu — aromat cnoty jest najsłodszy.

56. Delikatny jest zapach tagary i sandału, lecz aromat tego, co cnotliwe jest najwspanialszy, roznosząc się nawet wśród bogów.

57. Mara nigdy nie odkryje ścieżek kogoś prawdziwie cnotliwego, kto trwa w czujności i jest wyzwolony poprzez doskonałą wiedzę.

58. Na stercie śmieci w przydrożnym rowie zakwita lotos, pachnący i radujący oczy.

59. Podobnie wśród masy zaślepionych śmiertelników rozbłyskuje blaskiem wspaniałej mądrości uczeń Doskonale Oświeconego.