Rozdział 21. Przytomność

290. Jeśli przez wyrzeczenie się mniejszego szczęścia można osiągnąć większe szczęście, niech człowiek mądry wyrzeka się spraw pomniejszych, a ma wzgląd na to, co większe.

291. Kto poszukuje własnego szczęścia, sprowadzając ból na innych, nigdy nie uwolni się od nienawiści, zaplątany w więzy.

292. U ludzi, którzy są aroganccy i niedbali, którzy nie czynią tego, co powinno być zrobione, a czynią to, czego nie powinni — skalania będą tylko wzrastały.

293. U ludzi, którzy zawsze usilnie praktykują przytomność ciała i umysłu, którzy nie ulegają temu, co nie powinno być czynione, a wytrwale czynią to, co winno być uczynione, uważni i jasno pojmujący — skalania znikną.

294. Zabiwszy matkę (pragnienie), ojca (próżność ego), dwóch zbrojnych królów (wiarę w wieczność i nihilizm) i zniszczywszy cały kraj (organy zmysłów i przedmioty zmysłów) wraz ze strażnikiem jego skarbu (przywiązaniem i żądzą), święty człowiek podąża naprzód bez żalu.

295. Zabiwszy matkę, ojca, dwóch bramińskich królów (dwa skrajne poglądy) i jako piątego, tygrysa (pięć umysłowych przeszkód), święty człowiek podąża naprzód bez żalu.

296. Ci z uczniów Gotamy, którzy dniem i nocą bez ustanku pamiętają o Buddzie, zawsze budzą się szczęśliwie.

297. Ci z uczniów Gotamy, którzy dniem i nocą bez ustanku pamiętają o Dhammie, zawsze budzą się szczęśliwie.

298. Ci z uczniów Gotamy, którzy dniem i nocą bez ustanku pamiętają o Sandze, zawsze budzą się szczęśliwie.

299. Ci z uczniów Gotamy, którzy dniem i nocą bez ustanku praktykują przytomność ciała i umysłu, zawsze budzą się szczęśliwie.

300. Ci z uczniów Gotamy, którzy dniem i nocą bez ustanku rozkoszują się niewyrządzaniem krzywdy żadnej istocie, zawsze budzą się szczęśliwie.

301. Ci z uczniów Gotamy, którzy dniem i nocą bez ustanku rozkoszują się praktykowaniem medytacji, zawsze budzą się szczęśliwie.

302. Trudno jest żyć jako mnich, trudno rozkoszować się mnisim życiem. Lecz życie rodzinne jest także trudne i pełne zmartwień. Cierpienie bierze się ze związków z nierównymi sobie, cierpienie bierze się z wędrowania wśród samsary. Zatem nie bądź kimś błąkającym się bez celu, nie podążaj za cierpieniem.

303. Kto jest pełen wiary i cnót, posiada dobre imię i bogactwa — jest wszędzie szanowany, do jakiegokolwiek kraju by się nie udał.

304. Ludzie dobrzy jaśnieją z daleka, niczym szczyty Himalajów. A ludzie źli są niewidoczni, niczym strzały wystrzelone z łuku nocą.

305. Kto samotnie siaduje, samotnie sypia i samotnie chadza, kto się wytęża i samotnie zwycięża samego siebie, ten rozkoszuje się samotnością lasu.